موانع بازپیوند اجتماعی کولی‌های محلۀ هرندی تهران

کولی­های محلۀ هرندی تهران (دروازه غار سابق) از جمله گروه­های مهاجر به این محله هستند که پس از تخریب منطقۀ خاک‌سفید در سال 1379 در آن سکنی گزیده­اند. سبک زندگیِ مصرفی کولی­ها، اقتصاد مبتنی بر هادوری با عاملیت زنان و کودکان، سکونت در فرسوده­ترین و در عین حال جرم‌خیزترین بخش محله، شرایطی فراهم آورده است تا این گروه با طرد شدید اجتماعی از سوی دیگر اهالی محله مواجه شوند. این در حالی است که کولی­ها نیز به عنوان یک گروه اجتماعی در محله ساکن‌اند و بخشی از هویت محله در آینده از طریق آنها، به­ویژه فرزندانشان شکل می­گیرد. این پژوهش با هدف بــازشناسی وضعیت کولی­های ساکن در محلۀ هرندی و فهم زمینه­های طرد اجتماعی آنها انجام شده است. روش تحقیق مورد‌استفاده در این پژوهش کیفی بوده و از تحلیل موضوعی داده­ها بهره گرفته شده است. بدین منظور از طریق نمونه­گیری هدفمند و گلوله­برفی با 20 نفر از کولی­های ساکن در محله و 10 نفر از اهالی غیرکولی مصاحبه نیمه‌ساختاریافته شده است، که با این تعداد مصاحبه، اشباع اطلاعاتی حاصل شد. نتایج این تحقیق نشان می­دهد، مجموعه­ای از عوامل در سطح فرهنگی، فردی و ساختاری در ایجاد شرایط کولی­های محله اثرگذارند که از ورود کولی­ها به حوزۀ آموزش، اشتغال و قدرت­یابی برای تغییر شرایط و ایجاد پیوند اجتماعی جلوگیری می­کنند. بنابراین تقلیل علت طرد اجتماعی کولی­ها به موضوع عاملیت فردی و بی‌توجهی به عوامل ساختاری، خطایی راهبردی در رفع طرد اجتماعی کولی­های محلۀ هرندی است.